Chief's Random Thoughts

Zo lieve Tweakertjes, het is weer even geleden dat ik heb kunnen bloggen. Het was niet een kwestie van geen tijd maar van prioriteit en mijn prioriteit lag even ergens anders. Een daarvan was lekker een paar dagen weg met het gezin!

De kinderen hebben namelijk twee weken vrij van school - ben ik nou de enige of hebben jullie ook het idee dat de kinderen vaker vrij zijn dan dat ze les hebben? - en dan heb ik toch bijna altijd gevoelsmatig de drang om er even op uit te gaan. Anders zit moeder de vrouw toch twee weken met die twee drukke kinderen van ons “opgescheept” en daar wordt ze niet altijd even vrolijk van and you guys know: happy wife, happy life!

Een bestemming hadden we zo gevonden: Đà Lạt, Vietnam. Vrouwlief vertelde er zo enthousiast over dat het een no-brainer was. Ook omdat ik in de 15 jaren dat we samen waren iets heel nuttigs heb geleerd: pick your battles. Carefully. Ondanks dat ik al zo lang samen ben met een Vietnamese en talloze malen in haar moederland ben geweest had ik nooit van deze plek gehoord. Overigens zou ik liegen als ik zeg dat ik in al die 15 jaar ooit de landkaart van Vietnam heb bestudeerd, daar niet van…..

Đà Lạt dus! Het zou een prachtige plek moeten zijn tussen de bergen, aldus een ooggetuige: mijn vrouw. Ze had daar in haar jeugd bijna twee jaren gewoond omdat haar ouders daar naar toe waren gestuurd door hun overheid. Mijn schoonouders zijn begonnen als leraren en hun opleiding was gefinancierd door de overheid en deze overheid wist quid pro quo sterk toe te passen: wij betalen jullie opleiding, wij bepalen waar je les gaat geven. Đà Lạt was dus één van de plekken waar mijn schoonfamilie zich ooit tijdelijk gevestigd hebben.

Na enkele dagen in Đà Lạt te hebben doorgebracht kon ik het enthousiasme van mijn vrouw begrijpen. Prachtige omgeving, fantastisch weer, geen grote hordes buitenlandse toeristen. Dat laatste is ook wel eens fijn! Đà Lạt is vooral een populaire toeristische bestemming voor Vietnamezen zelf, dus voor de verandering geen busladingen vol Chinezen of westerlingen. Bijkomend voordeel is dat de prijzen dan ook niet navenant stijgen. Ook weer een meevaller!

Ik ben een stadsmens, dat geef ik meteen toe, maar ik heb intens genoten van het landschap en de vele prachtige plekken in de natuur in en rondom die stad en kan het dan ook van harte aanraden. Natuurlijk weer heerlijk gegeten in lokale tentjes. Je kent het wel: zitten op een plastic krukje van zo’n 75cm hoog. Voordeel: mijn dochter van 2 hoeft dus geen kinderstoel. Tafels schoonmaken was kwestie van de resten van de voorgangers op de grond vegen en dan met de bezem erdoor. Niet voor diegenen met een zwakke maag maar prachtig om mee te maken.

Een gedeelte van mijn schoonfamilie was ook overgekomen vanuit Da Nang en dat maakte het er nog gezelliger op. Vrouwlief en ik konden het dan ook veroorloven om even een relaxte massage te nemen op het resort. Doen we wel vaker, ook hier in Singapore. Gewoon even lekker los laten maken. Nou mag het voor de vaste lezer van deze blog geen verrassing zijn dat ik wat spiermassa niet vooraan stond bij de “gene pool” zeg maar dus als het op massages aan komt: de masseuse moet het wel rustig aan doen. Niet van die Thaise taferelen zeg maar want dan lig ik binnen een mum van tijd in een paar stukken op zo’n tafel. Ik wilde gewoon een massage waar ik “lekker losgemaakt” zou worden zeg maar.

Dat had ik dan ook netjes aangegeven bij het maken van de reservering. Voor de zekerheid ook mijn vrouw dat in het Vietnamees laten doen zodat er niets “lost in translation” zou zijn. In de veronderstelling dat de boodschap goed was overgekomen lag ik dus in een totaal relaxte toestand op de bank te wachten op de masseuse. In wegwerp ondergoed, lekker op mijn buik, koppie door dat gat zodat je niet stikt. Afijn, ik zal verdere details besparen.

Die kleine, ritmische trillingen die ik al wachtend voelde deerden mij dan ook niet totdat ze sterker werden. “Boem”….trilling….”boem”…..trilling en bij iedere boem werd de trilling sterker, zodanig dat ik op het einde mij vast moest houden aan de tafel waar ik op lag omdat ik bang was eraf te kukelen. Net toen ik dacht dat het nu wel tijd werd om op te staan en te gaan schuilen voor de ophanden zijnde aardbeving stopte de trillingen en hoorde ik de deur openzwaaien. Door het gat waar mijn hoofd in lag zag ik een enorme schaduw over de tafel komen gevolgd door benen die stuk voor stuk groter waren dan mijn lichaam.

Voordat ik van schrik mijn hoofd omhoog kon duwen en om hulp kon schreeuwen voelde ik twee kolenschoppen van handen op mijn schouders klappen die de nog overgebleven lucht uit mijn longen perste. Zestig minuten lang ben ik daarna mishandeld op een manier die te gruwelijk is om te omschrijven. Waarom ik haar niet stopte? Nou, tussen het huilen en kreunen door had ik niet de mogelijkheid om iets anders te zeggen. Die handen – nee – machines gingen maar door met het aftuigen van het beetje aan spiermassa die mijn lichaam had. Had ja.

Toen het gebeuk eindelijk afgelopen was en de masseuse mij hielp om rechtop te zitten zag de wereld er door mijn ogen compleet anders uit. Ik zag kleuren en vormen die ik nooit eerder had gezien. Eindelijk werd het beeld weer normaal en zag ik haar. De “Terminator”, de “Terror van Đà Lạt”, de….. vul het zelf maar in. Honderdvijftig kilogram, schoon aan de haak. Minstens. Ik keek opzij en mijn vrouw lag daar, huilend. Huilend van het lachen.

Đà Lạt, een prachtige stad. Een enorm innemende stad die ik nooit zal vergeten. De stad die mij in de meest letterlijke manier heeft gebroken. Meer dan eens. Đà Lạt.