Chief's Random Thoughts

De kleine miss is inmiddels weer ruim vijf maanden oud en goeie genade wat groeit ze hard. Letterlijk. Daar waar haar grote broer op dezelfde leeftijd op de 95 percentiel zat qua gewicht komt deze jongedame op de 99 percentiel. Op de Nederlandse maatstaf wel te verstaan. Kan je nagaan wat dat zou betekenen op de Aziatische schaal waar de kinderen over het algemeen toch al wat lichter en kleiner zijn…... Kleine Babyzilla dus. Geen idee waar dat vandaan komt want drinken, dat doet ze eigenlijk moeizaam. Waar broerlief dik 200ml binnen 5 minuten achterover had gegooid (en dan nog mekkerde om meer) kan zij makkelijk een uurtje doen over de helft. Jaja, het leven van ouders gaat niet altijd over rozen kan ik jullie vertellen.

Om maar te zwijgen van de brakke nachten want slapen, daar heeft ze ook niet echt behoefte aan. Sliep ze met drie maanden ineens de hele nacht door, paar weken later werd dat ritme abrupt verbroken met een krijsende baby om de anderhalf tot twee uur. Dat heeft tot zo’n twee weken geleden geduurd en vrouwlief en ik zijn er nog niet van bijgekomen.

Maar Chief, je krijgt er zoveel voor terug! Vast, maar de verloren slaap is het in ieder geval niet! Ik ga ook geen zoetsappige verhalen houden over die lieve lachjes, nieuwe trucjes en dat soort meuk waar talloze ouders je mee lastig vallen. Ik verdenk zulke ouders overigens dat ze dat doen om zichzelf moed in te praten maar dat terzijde. Toch maak je dankzij je kroost ook nog wel eens wat mee, lees met me mee.

Afgelopen zaterdag was het weer tijd voor de periodieke checkup van de kleine Miss en ditmaal ook weer wat inentingen. Inmiddels kennen wij deze procedure wel en dus ging ons gezinnetje van vier naar een privékliniek met het plan om daarna gezellig samen te lunchen. Wij waren ingeboekt op een vroeg tijdstip en bij aankomst bleken er nog twee wachtende baby’s te zijn maar gelukkig werd ons medegeeld dat wij de eerst volgende waren. Toeval of niet maar beide baby’s hadden een heel entourage meegenomen: papa, mama, opa’s, oma’s en een helper. U leest het goed: 7 volwassenen per baby. Zeven, laat het u even inzinken. Ik geef het gelijk toe, een baby moet je in de gaten houden maar 7 paar ogen lijkt mij lichtelijk overdreven. De toch tamelijk ruimte wachtruimte bleek nu aan de kleine kant. Blijkbaar heb ik een memo gemist dat het die dag de “Dag Der Drie Generaties” was of zo? Wie weet.

Die baby’s waren ongeveer van dezelfde leeftijd als ons dochtertje van vijf maanden, plus of min een maand schatte ik zo in. Niets bijzonders zou je zeggen tot het volgende zich afspeelde. De gezinnen van baby nummer één en baby nummer twee, laten we ze voor het gemak Blauw voor het jongetje en Roze voor het meisje noemen, zaten min of meer tegenover elkaar en wij zaten daar aan de zijkant zo’n beetje tussenin. Alsof je een tenniswedstrijd aan het bekijken was en een wedstrijd lieve Tweakers, dat werd het.

Het begon met Blauw die op de schoot van zijn mama zat. Mama liet hem voorzichtig los en zowaar, Blauw bleef enkele seconden rechtop zitten alvorens hij voorover op de buik van mama tuimelde die triomfantelijk rondkeek. Dat was het signaal voor de mama van Roze die haar subiet overnam van haar (schoon)moeder en Roze op haar schoot zette en *hop*, haar handen weghaalde. Ook Roze bleef netjes zitten, hoogstwaarschijnlijk van stomme verbazing, en dat hield ze warempel zo op het eerste oog een paar seconden langer vol dan Blauw. Roze één, Blauw nul. Mama Roze keek bijna minachtend naar Mama Blauw.

Die liet het niet op zich zitten en begon Blauw te kriebelen en te kietelen, net zo lang tot hij een heerlijke babylach liet horen. Het sein voor Mevrouw Roze om datzelfde te doen bij haar dochter maar papa Roze moest er aan te pas komen met het trekken van gekke gezichten tot Roze tot een flauw lachje verleid kon worden waardoor Blauw op overtuigende wijze de stand weer gelijk trok. De tussenstand van 1-1 was blijkbaar onbevredigend voor beide partijen want het volgende onderdeel van de onaangekondigde Olympische Babyspelen stond op het punt van beginnen.

Roze werd op haar rug op de mat speelmat die tussen de beide gezinnen op de vloer lag gelegd en *hup*, Roze draait zich om en kijkt fier met haar hoofd omhoog rond. Ook Blauw word op dezelfde mat neergelegd en ook hij draait zich feilloos rond om vervolgens zijn ouders en grootouders in hun ogen te kijken. Vrouwlief en ik hebben ondertussen de allergrootste moeite om niet keihard te lachen. Ik weet niet hoe lang ik het nog vol zou kunnen houden. Junior kijkt ondertussen niet op of om, zo druk is hij bezig met puzzelen.

De jury, wij, hadden volledig objectief bepaald dat op dit onderdeel geen winnaar/winnares aan te wijzen was. Een oordeel die blijkbaar ook werd gedeeld door beide moeders want mevrouw Blauw tilt haar kandidaat op en legt hem op haar schoot en snauwt wat naar de helper die als de brandweer een geprepareerde flesje melk uit de tas haalt. Voor Blauw, of wij overigens, goed en wel in de gaten heeft wat er aan de hand is wordt het flesje met een *plop* in zijn mondje geduwd. Door instinct gedreven begint blauw te zuigen en eerlijk is eerlijk, dat ging met een behoorlijk tempo.

Uiteraard volgde mevrouw Roze het voorbeeld, weliswaar met enige vertraging aangezien het flesje nog gemaakt moest worden. Afijn, toen het flesje eenmaal klaar was en op de juiste temperatuur was ging ook *hup* het flesje in het mondje van Roze. Niets mis met haar natuurlijke instincten want ook zij begon netjes te drinken van het aangeboden melknat.

Mijn ogen, inmiddels nat van de tranen, wisten niet wat ze zagen en koortsachtig probeerde ik mijn lach in te houden. Vrouwlief draaide zich al om en aan haar schokkende schouders verraadden dat zij die strijd had verloren. Als ware cheerleaders wierpen de grootouders zich ook in de strijd en moedigden hun respectievelijke kleinkind hartstochtelijk aan. De Olympische gedachte “Meedoen is belangrijker dan winnen” ging hier in ieder geval niet op.

Junior kijkt nu op terwijl hij nog steeds zoet – op zich ook al een hele overwinning voor ons – met de puzzels aan het spelen was en heeft een vragende blik op zijn gezicht. Hoe het afliep durf ik niet te zeggen want de praktijkassistente roept de naam van de kleine Miss. Snel lopen wij naar de kamerdeur, blij dat we over enkele seconden onze lach de vrije loop konden laten. Terwijl we opstaan zie ik dat alle ogen op ons gericht zijn, alsof we ineens opgemerkt worden, en op dat moment laat de Miss zien wat zij in haar mars heeft. Of ja, eigenlijk horen want ze laat een knalharde scheet en begint daar hartelijk om te lachen zoals alleen baby’s kunnen lachen: onbeschaamd en vrijuit. Vrouwlief en ik houden het niet meer en gieren het uit van het lachen. Ik denk dat ze ons in de wachtkamer nog minutenlang hebben kunnen horen. De kinderarts begreep er werkelijk waar geen fluit van maar dat drukte de pret niet: mijn dochtertje had zojuist bevestigd dat ze uit het juiste hout gesneden was. Er is niets gelogen over de mate van competitie tussen kinderen, hoofdzakelijk veroorzaakt door de ouders, hier in Azië maar ik ben blij dat mijn dochtertje en wij daar de maling aan hebben.