Baby's are go!
De kleine miss is inmiddels weer ruim vijf maanden oud en goeie genade wat groeit ze hard. Letterlijk. Daar waar haar grote broer op dezelfde leeftijd op de 95 percentiel zat qua gewicht komt deze jongedame op de 99 percentiel. Op de Nederlandse maatstaf wel te verstaan. Kan je nagaan wat dat zou betekenen op de Aziatische schaal waar de kinderen over het algemeen toch al wat lichter en kleiner zijn…... Kleine Babyzilla dus. Geen idee waar dat vandaan komt want drinken, dat doet ze eigenlijk moeizaam. Waar broerlief dik 200ml binnen 5 minuten achterover had gegooid (en dan nog mekkerde om meer) kan zij makkelijk een uurtje doen over de helft. Jaja, het leven van ouders gaat niet altijd over rozen kan ik jullie vertellen.
Om maar te zwijgen van de brakke nachten want slapen, daar heeft ze ook niet echt behoefte aan. Sliep ze met drie maanden ineens de hele nacht door, paar weken later werd dat ritme abrupt verbroken met een krijsende baby om de anderhalf tot twee uur. Dat heeft tot zo’n twee weken geleden geduurd en vrouwlief en ik zijn er nog niet van bijgekomen.
Maar Chief, je krijgt er zoveel voor terug! Vast, maar de verloren slaap is het in ieder geval niet! Ik ga ook geen zoetsappige verhalen houden over die lieve lachjes, nieuwe trucjes en dat soort meuk waar talloze ouders je mee lastig vallen. Ik verdenk zulke ouders overigens dat ze dat doen om zichzelf moed in te praten maar dat terzijde. Toch maak je dankzij je kroost ook nog wel eens wat mee, lees met me mee.
Afgelopen zaterdag was het weer tijd voor de periodieke checkup van de kleine Miss en ditmaal ook weer wat inentingen. Inmiddels kennen wij deze procedure wel en dus ging ons gezinnetje van vier naar een privékliniek met het plan om daarna gezellig samen te lunchen. Wij waren ingeboekt op een vroeg tijdstip en bij aankomst bleken er nog twee wachtende baby’s te zijn maar gelukkig werd ons medegeeld dat wij de eerst volgende waren. Toeval of niet maar beide baby’s hadden een heel entourage meegenomen: papa, mama, opa’s, oma’s en een helper. U leest het goed: 7 volwassenen per baby. Zeven, laat het u even inzinken. Ik geef het gelijk toe, een baby moet je in de gaten houden maar 7 paar ogen lijkt mij lichtelijk overdreven. De toch tamelijk ruimte wachtruimte bleek nu aan de kleine kant. Blijkbaar heb ik een memo gemist dat het die dag de “Dag Der Drie Generaties” was of zo? Wie weet.
Die baby’s waren ongeveer van dezelfde leeftijd als ons dochtertje van vijf maanden, plus of min een maand schatte ik zo in. Niets bijzonders zou je zeggen tot het volgende zich afspeelde. De gezinnen van baby nummer één en baby nummer twee, laten we ze voor het gemak Blauw voor het jongetje en Roze voor het meisje noemen, zaten min of meer tegenover elkaar en wij zaten daar aan de zijkant zo’n beetje tussenin. Alsof je een tenniswedstrijd aan het bekijken was en een wedstrijd lieve Tweakers, dat werd het.
Het begon met Blauw die op de schoot van zijn mama zat. Mama liet hem voorzichtig los en zowaar, Blauw bleef enkele seconden rechtop zitten alvorens hij voorover op de buik van mama tuimelde die triomfantelijk rondkeek. Dat was het signaal voor de mama van Roze die haar subiet overnam van haar (schoon)moeder en Roze op haar schoot zette en *hop*, haar handen weghaalde. Ook Roze bleef netjes zitten, hoogstwaarschijnlijk van stomme verbazing, en dat hield ze warempel zo op het eerste oog een paar seconden langer vol dan Blauw. Roze één, Blauw nul. Mama Roze keek bijna minachtend naar Mama Blauw.
Die liet het niet op zich zitten en begon Blauw te kriebelen en te kietelen, net zo lang tot hij een heerlijke babylach liet horen. Het sein voor Mevrouw Roze om datzelfde te doen bij haar dochter maar papa Roze moest er aan te pas komen met het trekken van gekke gezichten tot Roze tot een flauw lachje verleid kon worden waardoor Blauw op overtuigende wijze de stand weer gelijk trok. De tussenstand van 1-1 was blijkbaar onbevredigend voor beide partijen want het volgende onderdeel van de onaangekondigde Olympische Babyspelen stond op het punt van beginnen.
Roze werd op haar rug op de mat speelmat die tussen de beide gezinnen op de vloer lag gelegd en *hup*, Roze draait zich om en kijkt fier met haar hoofd omhoog rond. Ook Blauw word op dezelfde mat neergelegd en ook hij draait zich feilloos rond om vervolgens zijn ouders en grootouders in hun ogen te kijken. Vrouwlief en ik hebben ondertussen de allergrootste moeite om niet keihard te lachen. Ik weet niet hoe lang ik het nog vol zou kunnen houden. Junior kijkt ondertussen niet op of om, zo druk is hij bezig met puzzelen.
De jury, wij, hadden volledig objectief bepaald dat op dit onderdeel geen winnaar/winnares aan te wijzen was. Een oordeel die blijkbaar ook werd gedeeld door beide moeders want mevrouw Blauw tilt haar kandidaat op en legt hem op haar schoot en snauwt wat naar de helper die als de brandweer een geprepareerde flesje melk uit de tas haalt. Voor Blauw, of wij overigens, goed en wel in de gaten heeft wat er aan de hand is wordt het flesje met een *plop* in zijn mondje geduwd. Door instinct gedreven begint blauw te zuigen en eerlijk is eerlijk, dat ging met een behoorlijk tempo.
Uiteraard volgde mevrouw Roze het voorbeeld, weliswaar met enige vertraging aangezien het flesje nog gemaakt moest worden. Afijn, toen het flesje eenmaal klaar was en op de juiste temperatuur was ging ook *hup* het flesje in het mondje van Roze. Niets mis met haar natuurlijke instincten want ook zij begon netjes te drinken van het aangeboden melknat.
Mijn ogen, inmiddels nat van de tranen, wisten niet wat ze zagen en koortsachtig probeerde ik mijn lach in te houden. Vrouwlief draaide zich al om en aan haar schokkende schouders verraadden dat zij die strijd had verloren. Als ware cheerleaders wierpen de grootouders zich ook in de strijd en moedigden hun respectievelijke kleinkind hartstochtelijk aan. De Olympische gedachte “Meedoen is belangrijker dan winnen” ging hier in ieder geval niet op.
Junior kijkt nu op terwijl hij nog steeds zoet – op zich ook al een hele overwinning voor ons – met de puzzels aan het spelen was en heeft een vragende blik op zijn gezicht. Hoe het afliep durf ik niet te zeggen want de praktijkassistente roept de naam van de kleine Miss. Snel lopen wij naar de kamerdeur, blij dat we over enkele seconden onze lach de vrije loop konden laten. Terwijl we opstaan zie ik dat alle ogen op ons gericht zijn, alsof we ineens opgemerkt worden, en op dat moment laat de Miss zien wat zij in haar mars heeft. Of ja, eigenlijk horen want ze laat een knalharde scheet en begint daar hartelijk om te lachen zoals alleen baby’s kunnen lachen: onbeschaamd en vrijuit. Vrouwlief en ik houden het niet meer en gieren het uit van het lachen. Ik denk dat ze ons in de wachtkamer nog minutenlang hebben kunnen horen. De kinderarts begreep er werkelijk waar geen fluit van maar dat drukte de pret niet: mijn dochtertje had zojuist bevestigd dat ze uit het juiste hout gesneden was. Er is niets gelogen over de mate van competitie tussen kinderen, hoofdzakelijk veroorzaakt door de ouders, hier in Azië maar ik ben blij dat mijn dochtertje en wij daar de maling aan hebben.
Om maar te zwijgen van de brakke nachten want slapen, daar heeft ze ook niet echt behoefte aan. Sliep ze met drie maanden ineens de hele nacht door, paar weken later werd dat ritme abrupt verbroken met een krijsende baby om de anderhalf tot twee uur. Dat heeft tot zo’n twee weken geleden geduurd en vrouwlief en ik zijn er nog niet van bijgekomen.
Maar Chief, je krijgt er zoveel voor terug! Vast, maar de verloren slaap is het in ieder geval niet! Ik ga ook geen zoetsappige verhalen houden over die lieve lachjes, nieuwe trucjes en dat soort meuk waar talloze ouders je mee lastig vallen. Ik verdenk zulke ouders overigens dat ze dat doen om zichzelf moed in te praten maar dat terzijde. Toch maak je dankzij je kroost ook nog wel eens wat mee, lees met me mee.
Afgelopen zaterdag was het weer tijd voor de periodieke checkup van de kleine Miss en ditmaal ook weer wat inentingen. Inmiddels kennen wij deze procedure wel en dus ging ons gezinnetje van vier naar een privékliniek met het plan om daarna gezellig samen te lunchen. Wij waren ingeboekt op een vroeg tijdstip en bij aankomst bleken er nog twee wachtende baby’s te zijn maar gelukkig werd ons medegeeld dat wij de eerst volgende waren. Toeval of niet maar beide baby’s hadden een heel entourage meegenomen: papa, mama, opa’s, oma’s en een helper. U leest het goed: 7 volwassenen per baby. Zeven, laat het u even inzinken. Ik geef het gelijk toe, een baby moet je in de gaten houden maar 7 paar ogen lijkt mij lichtelijk overdreven. De toch tamelijk ruimte wachtruimte bleek nu aan de kleine kant. Blijkbaar heb ik een memo gemist dat het die dag de “Dag Der Drie Generaties” was of zo? Wie weet.
Die baby’s waren ongeveer van dezelfde leeftijd als ons dochtertje van vijf maanden, plus of min een maand schatte ik zo in. Niets bijzonders zou je zeggen tot het volgende zich afspeelde. De gezinnen van baby nummer één en baby nummer twee, laten we ze voor het gemak Blauw voor het jongetje en Roze voor het meisje noemen, zaten min of meer tegenover elkaar en wij zaten daar aan de zijkant zo’n beetje tussenin. Alsof je een tenniswedstrijd aan het bekijken was en een wedstrijd lieve Tweakers, dat werd het.
Het begon met Blauw die op de schoot van zijn mama zat. Mama liet hem voorzichtig los en zowaar, Blauw bleef enkele seconden rechtop zitten alvorens hij voorover op de buik van mama tuimelde die triomfantelijk rondkeek. Dat was het signaal voor de mama van Roze die haar subiet overnam van haar (schoon)moeder en Roze op haar schoot zette en *hop*, haar handen weghaalde. Ook Roze bleef netjes zitten, hoogstwaarschijnlijk van stomme verbazing, en dat hield ze warempel zo op het eerste oog een paar seconden langer vol dan Blauw. Roze één, Blauw nul. Mama Roze keek bijna minachtend naar Mama Blauw.
Die liet het niet op zich zitten en begon Blauw te kriebelen en te kietelen, net zo lang tot hij een heerlijke babylach liet horen. Het sein voor Mevrouw Roze om datzelfde te doen bij haar dochter maar papa Roze moest er aan te pas komen met het trekken van gekke gezichten tot Roze tot een flauw lachje verleid kon worden waardoor Blauw op overtuigende wijze de stand weer gelijk trok. De tussenstand van 1-1 was blijkbaar onbevredigend voor beide partijen want het volgende onderdeel van de onaangekondigde Olympische Babyspelen stond op het punt van beginnen.
Roze werd op haar rug op de mat speelmat die tussen de beide gezinnen op de vloer lag gelegd en *hup*, Roze draait zich om en kijkt fier met haar hoofd omhoog rond. Ook Blauw word op dezelfde mat neergelegd en ook hij draait zich feilloos rond om vervolgens zijn ouders en grootouders in hun ogen te kijken. Vrouwlief en ik hebben ondertussen de allergrootste moeite om niet keihard te lachen. Ik weet niet hoe lang ik het nog vol zou kunnen houden. Junior kijkt ondertussen niet op of om, zo druk is hij bezig met puzzelen.
De jury, wij, hadden volledig objectief bepaald dat op dit onderdeel geen winnaar/winnares aan te wijzen was. Een oordeel die blijkbaar ook werd gedeeld door beide moeders want mevrouw Blauw tilt haar kandidaat op en legt hem op haar schoot en snauwt wat naar de helper die als de brandweer een geprepareerde flesje melk uit de tas haalt. Voor Blauw, of wij overigens, goed en wel in de gaten heeft wat er aan de hand is wordt het flesje met een *plop* in zijn mondje geduwd. Door instinct gedreven begint blauw te zuigen en eerlijk is eerlijk, dat ging met een behoorlijk tempo.
Uiteraard volgde mevrouw Roze het voorbeeld, weliswaar met enige vertraging aangezien het flesje nog gemaakt moest worden. Afijn, toen het flesje eenmaal klaar was en op de juiste temperatuur was ging ook *hup* het flesje in het mondje van Roze. Niets mis met haar natuurlijke instincten want ook zij begon netjes te drinken van het aangeboden melknat.
Mijn ogen, inmiddels nat van de tranen, wisten niet wat ze zagen en koortsachtig probeerde ik mijn lach in te houden. Vrouwlief draaide zich al om en aan haar schokkende schouders verraadden dat zij die strijd had verloren. Als ware cheerleaders wierpen de grootouders zich ook in de strijd en moedigden hun respectievelijke kleinkind hartstochtelijk aan. De Olympische gedachte “Meedoen is belangrijker dan winnen” ging hier in ieder geval niet op.
Junior kijkt nu op terwijl hij nog steeds zoet – op zich ook al een hele overwinning voor ons – met de puzzels aan het spelen was en heeft een vragende blik op zijn gezicht. Hoe het afliep durf ik niet te zeggen want de praktijkassistente roept de naam van de kleine Miss. Snel lopen wij naar de kamerdeur, blij dat we over enkele seconden onze lach de vrije loop konden laten. Terwijl we opstaan zie ik dat alle ogen op ons gericht zijn, alsof we ineens opgemerkt worden, en op dat moment laat de Miss zien wat zij in haar mars heeft. Of ja, eigenlijk horen want ze laat een knalharde scheet en begint daar hartelijk om te lachen zoals alleen baby’s kunnen lachen: onbeschaamd en vrijuit. Vrouwlief en ik houden het niet meer en gieren het uit van het lachen. Ik denk dat ze ons in de wachtkamer nog minutenlang hebben kunnen horen. De kinderarts begreep er werkelijk waar geen fluit van maar dat drukte de pret niet: mijn dochtertje had zojuist bevestigd dat ze uit het juiste hout gesneden was. Er is niets gelogen over de mate van competitie tussen kinderen, hoofdzakelijk veroorzaakt door de ouders, hier in Azië maar ik ben blij dat mijn dochtertje en wij daar de maling aan hebben.
07-'17 Zwart gat
07-'17 Las Vegas, part IX
Reacties
In het Engels is het meervoud van baby 'babies'.
Wat een leuk stuk om te lezen. Zo heerlijk herkenbaar ook dat eerste deel. Onze dochter precies zo.. eerste periode lekker doorslapen en nu (net een jaar geworden afgelopen maand) nu slaapt ze nog met regelmaat niet door de nacht. Het nachtrust stukje is dus heel herkenbaar (en vermoeiend)

Toppertje weer Chief!
Leuk blog weer Chief, ik had iets verwacht met Las Vegas en poker, maar dit was nog leuker !
Dochterlief had dus bijna letterlijk 'schijt' aan de competitiestrijd?
Leuk Chief! Goed begin van de week weer 
"want ook zei" -- zij
"laat de Miss zien wat zei in" --zij

"want ook zei" -- zij
"laat de Miss zien wat zei in" --zij
[Reactie gewijzigd op maandag 17 juli 2017 08:16]
Whahahahaha heerlijk verhaal.
Ik ben benieuwd naar de verhalen van de kids over +/- een jaar. Ik merk dat de jongste op dit moment heel veel van de oudste aan het kopiëren is.
Ik ben benieuwd naar de verhalen van de kids over +/- een jaar. Ik merk dat de jongste op dit moment heel veel van de oudste aan het kopiëren is.
Klopt helemaal, thx! Laat de titel desondanks ongemoeid!Snake schreef op maandag 17 juli 2017 @ 04:53:
In het Engels is het meervoud van baby 'babies'.
Thx! God zij dank slaapt haar broer gewoon door als zusje wakker wordt want anders was het helemaal feest.....DonJunior schreef op maandag 17 juli 2017 @ 07:11:
Wat een leuk stuk om te lezen. Zo heerlijk herkenbaar ook dat eerste deel. Onze dochter precies zo.. eerste periode lekker doorslapen en nu (net een jaar geworden afgelopen maand) nu slaapt ze nog met regelmaat niet door de nacht. Het nachtrust stukje is dus heel herkenbaar (en vermoeiend)
Thx Snuffel

Thx! Vegas en poker komen zeker terug en hopelijk valt het dan niet tegenIrtimid schreef op maandag 17 juli 2017 @ 07:40:
Leuk blog weer Chief, ik had iets verwacht met Las Vegas en poker, maar dit was nog leuker !

Ik zou zweren dat ze een bruine streep had in haar luier naderhandwalteij schreef op maandag 17 juli 2017 @ 08:13:
Dochterlief had dus bijna letterlijk 'schijt' aan de competitiestrijd?

Thx Wizai, ook voor de correcties! Aangepast!wizai schreef op maandag 17 juli 2017 @ 08:15:
Leuk Chief! Goed begin van de week weer
"want ook zei" -- zij
"laat de Miss zien wat zei in" --zij
Ik vrees het ergste want de jongste kijkt ontzettend verliefd naar haar grote broer en vindt het fantastisch als hij weer maf staat te doen......SuperKneus schreef op maandag 17 juli 2017 @ 08:18:
Whahahahaha heerlijk verhaal.
Ik ben benieuwd naar de verhalen van de kids over +/- een jaar. Ik merk dat de jongste op dit moment heel veel van de oudste aan het kopiëren is.
Oh wat een vooruitzichten !
Morgen de kinderkamer verven, zaterdag de vloer leggen en dan is die af.
Kan vrouwlief eindelijk onze al gekochte luiers en kinderspullen er in kwijt.
Ik merk duidelijk al de extreme nestdrang die een vrouw kan hebben nu de laatste 3 maand er aan komen.
Hebt ge daar ook toevallig nooit niks van gemerkt?

Morgen de kinderkamer verven, zaterdag de vloer leggen en dan is die af.
Kan vrouwlief eindelijk onze al gekochte luiers en kinderspullen er in kwijt.
Ik merk duidelijk al de extreme nestdrang die een vrouw kan hebben nu de laatste 3 maand er aan komen.
Hebt ge daar ook toevallig nooit niks van gemerkt?

Kinderblogs vind ik persoonlijk minder leuk, maar wel weer goed geschreven.
Volgende keer de Uncles meenemen ChiefToeval of niet maar beide baby’s hadden een heel entourage meegenomen: papa, mama, opa’s, oma’s en een helper. U leest het goed: 7 volwassenen per baby. Zeven, laat het u even inzinken. Ik geef het gelijk toe, een baby moet je in de gaten houden maar 7 paar ogen lijkt mij lichtelijk overdreven. De toch tamelijk ruimte wachtruimte bleek nu aan de kleine kant. Blijkbaar heb ik een memo gemist dat het die dag de “Dag Der Drie Generaties” was of zo? Wie weet.

[Reactie gewijzigd op maandag 17 juli 2017 09:35]
Mooi verhaal op de Maandagmorgen...
En het mooiste is dat ik halverwege het verhaal al een scheet in gedachte had, en warempel ik ruik die scheet verderop in je blog...
Zal vast mooi zijn het hebben van kinderen maar ik sla over. Ik vermoed dat ik na 3 slapeloze nachten mij kan aanmelden bij het gesticht.
En het mooiste is dat ik halverwege het verhaal al een scheet in gedachte had, en warempel ik ruik die scheet verderop in je blog...
Zal vast mooi zijn het hebben van kinderen maar ik sla over. Ik vermoed dat ik na 3 slapeloze nachten mij kan aanmelden bij het gesticht.
Geniaal, andere worden doen gewoon te kort.
Zo herkenbaar allemaal!
// behalve de 7 paar ogen per baby
Onze zoon is nu 7 maanden oud. En wat is ie gegroeid zeg in die tijd!! De uitdrukking groeit als kool is helemaal waar.
En zo lachen als ze op de raarste (leukste) momenten keihard scheten laten

// behalve de 7 paar ogen per baby

Onze zoon is nu 7 maanden oud. En wat is ie gegroeid zeg in die tijd!! De uitdrukking groeit als kool is helemaal waar.
En zo lachen als ze op de raarste (leukste) momenten keihard scheten laten

Afwijkend dagje in de agenda, dus nu pas.
Leuk weer om te lezen, sommige mensen sporen echt niet
Leuk weer om te lezen, sommige mensen sporen echt niet

Neuj, dat viel heel erg mee. Althans, bij de eerste. Toen we hoorden dat de tweede een meiske zou worden is mijn vrouw goed los gegaan op de kleertjesmasauri schreef op maandag 17 juli 2017 @ 08:49:
Oh wat een vooruitzichten !![]()
Morgen de kinderkamer verven, zaterdag de vloer leggen en dan is die af.
Kan vrouwlief eindelijk onze al gekochte luiers en kinderspullen er in kwijt.
Ik merk duidelijk al de extreme nestdrang die een vrouw kan hebben nu de laatste 3 maand er aan komen.
Hebt ge daar ook toevallig nooit niks van gemerkt?

Heeeeeel veel plezier met de kleine! Ze worden erg snel groot! Wanneer is ze uitgeteld?
Tjah, zo vinden andere Tweakertjes weer geen bal aan pokerenKecin schreef op maandag 17 juli 2017 @ 09:35:
Kinderblogs vind ik persoonlijk minder leuk, maar wel weer goed geschreven.
[...]
Volgende keer de Uncles meenemen Chief


Je bent echt niet de enige daarin Guido! Ik kan de nachten waarop ik dacht "waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen" niet meer tellentechnomania schreef op maandag 17 juli 2017 @ 10:47:
Mooi verhaal op de Maandagmorgen...
En het mooiste is dat ik halverwege het verhaal al een scheet in gedachte had, en warempel ik ruik die scheet verderop in je blog...
Zal vast mooi zijn het hebben van kinderen maar ik sla over. Ik vermoed dat ik na 3 slapeloze nachten mij kan aanmelden bij het gesticht.

Thx i-chat!!i-chat schreef op maandag 17 juli 2017 @ 12:49:
Geniaal, andere worden doen gewoon te kort.
Yep, ze groeien kneiterhard. Voor ik het weet zijn ze het huis uit!toro schreef op maandag 17 juli 2017 @ 14:34:
Zo herkenbaar allemaal!![]()
// behalve de 7 paar ogen per baby![]()
Onze zoon is nu 7 maanden oud. En wat is ie gegroeid zeg in die tijd!! De uitdrukking groeit als kool is helemaal waar.
En zo lachen als ze op de raarste (leukste) momenten keihard scheten laten

Idd! Wat die mensen dreef is beyond me maar heeft mij wel een leuk verhaal opgeleverd dus......ybos schreef op maandag 17 juli 2017 @ 18:54:
Afwijkend dagje in de agenda, dus nu pas.
Leuk weer om te lezen, sommige mensen sporen echt niet

Toppertje Chief!
Weer eens wat anders dan pokeren. Toch blijft er wel een spel element zichtbaar in je verhalen 
En was alles goed volgens de kinderarts?

En was alles goed volgens de kinderarts?
Eind oktober begin november is ze uitgeteld Chief.
Kinderkamer is ondertussen geverfd.
Moeten wel zo'n bijkomende suikertest laten doen.
Suikeruitslag was te hoog helaas.
Kinderkamer is ondertussen geverfd.
Moeten wel zo'n bijkomende suikertest laten doen.
Suikeruitslag was te hoog helaas.

Thx!virtualite schreef op dinsdag 18 juli 2017 @ 09:23:
Toppertje Chief!
Ja hè. Echter, het feit dat ik niet op 1 van de baby's heb gewed is toch wel een teken dat ik wellicht tekenen van volwassenheid begin te tonenLankHoar schreef op dinsdag 18 juli 2017 @ 11:52:
Weer eens wat anders dan pokeren. Toch blijft er wel een spel element zichtbaar in je verhalen
En was alles goed volgens de kinderarts?

Ja, met de kleine alles goed. Nog steeds op de 99%-iel lijn qua gewicht en iets bovengemiddeld qua lengte

Spannend! Het wordt niet makkelijk maar hopelijk vind je het net als ik leuk om vader te zijnmasauri schreef op dinsdag 18 juli 2017 @ 12:49:
Eind oktober begin november is ze uitgeteld Chief.
Kinderkamer is ondertussen geverfd.
Moeten wel zo'n bijkomende suikertest laten doen.
Suikeruitslag was te hoog helaas.

Te hoge suikerwaarden is niet zeldzaam tijdens zwangerschappen. Hopelijk is het met een wat aangepaste dieët op te lossen!
Had heeeeel veel moeite om niet in lachen uit te barstenGismo1979 schreef op dinsdag 18 juli 2017 @ 14:45:
Weer eens zo herkenbaar. Zou ook mijn lach niet kunnen inhouden bij het 'Olympische Babyspelen'

Inderdaad een leuk verhaal om te lezen.
Dank jeMdBruin schreef op woensdag 19 juli 2017 @ 10:53:
Inderdaad een leuk verhaal om te lezen.

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Via deze link kun je inloggen als je al geregistreerd bent. Indien je nog geen account hebt kun je er hier één aanmaken.